چنین که عمر تأملگر شتاب گذشت

هوای آبله ای از سر حباب گذشت

به چشم بند جهان این چه سحرپردازی ست

که بی حجابی آن جلوه از نقاب گذشت

به هر طرف نگرم دود دل پرافشان است

کدام سوخته زین وادی خراب گذشت

جنون پرستی اغراض ننگ طبع مباد

حیا نماند چو انصاف از حساب گذشت

کسی به چارهٔ تسکین ما چه پردازد

که تا به داغ رسیدیم ماهتاب گذشت

ز مصرع نفس واپسین عیان گردید

که ما ز هر چه گذشتیم انتخاب گذشت

سیاهکار فضولی مخواه موی سفید

کفن چوپرده د رد باید از خضاب گذشت

صفا کدورت زنگار چشم نزداید

ز سایه کس نتواند در آفتاب گذشت

ز خود تهی شو و از ورطهٔ خیال برآی

به آن کنار همین کشتی ز سراب گذشت

به عیش غفلت عمری که نیست کس نرسد

فغان که فرصت تعبیر هم به خواب گذشت

ز سوز سینه ام آگه که کرد محفل را

که اشک دود شد و از سرکباب گذشت

ندانم از چه غرض بال فرصت افشاندم

شرر بیانی ام از حاصل جواب گذشت

به وادیی که نفس بود رهبربیدل

همین تأمل رفتن گران رکاب گذشت